[ Fic Tokyo Revengers ] おねえさん พี่สาวของผมไม่น่ารักหรอกนะ

#เมื่อยามซากุระโปรยปราย ยามนั้นคือช่วงเวลาที่งดงามที่สุด#

 

[ ฮานะกาคิ ซากุระ ]

ชื่อของเด็กสาวผู้ยึดมั่นในคำว่า ‘พี่’ ด้วยจิตวิญญาณ

ซากุระเป็นลูกสาวคนโตของบ้านที่อายุห่างจากน้องชายคนรองถึงสี่ปี ด้วยมีตำแหน่งเป็นถึงพี่คนโตของบ้านเลยต้องมีวุฒิภาวะทางด้านต่าง ๆ สูงกว่าอายุของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก รวมไปถึงความรู้และความสามารถที่ต้องดีเยี่ยมเพื่อให้พ่อแม่สบายใจในการฝากฝังให้ดูแลน้องชาย

แต่ถึงอย่างนั้น...

ตำแหน่งพี่ใหญ่ก็ใช่ว่าจะจัดการได้ทุกเรื่อง

..................

ท่ามกลางกลุ่มนักเรียนชายทั้งหลายที่กำลังยืนรวมกลุ่มกันอยู่ เด็กสาวมัธยมปลายในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนสตรี กำลังยืนตง่านโดดเด่นท่ามกลางเด็กผู้ชายเหล่านั้น เธอปรายตามองเด็กคนหนึ่งที่กำลังยืนตัวสั่นเหมือนรู้ชะตากรรมอยู่ แล้วก้าวขาเดินเข้าไปใกล้โดยไม่สนซึ่งสายตาใคร 

เธอสนแค่เพียงเด็กชายที่ย้อมผมสีบลอนด์ผู้ถูกซ้อมจนสภาพเละเทะมากกว่า

“ฮานะกาคิ ทาเคมิจิ”

เด็กชายเจ้าของชื่อแทบกลั้นหายใจ เผลอขานรับชื่อตัวเองโดยไม่รู้ตัว “ครับ!”

“แผลพวกนี้คืออะไร..?”

“เอ่อ...”

อยากอ้าปากแถ ทว่าพอสบตาคำพูดทุกอย่างเหมือนถูกกลืนหายไป—

สายตาที่บอกว่า.. โกหกหรือแถ ตาย

ในความทรงจำที่แสนเลือนรางของเด็กสาว ครั้งสุดท้ายที่ ฮานะกาคิ ซากุระ เคยทะเลาะวิวาทคือช่วงสมัยเรียนมัธยมต้น เหตุผลก็เพราะมีพวกเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งไปหาเรื่องน้องชายคนเล็กของเธอ จนน้องต้องเข้าโรงพยาบาล

ถึงจะไม่ได้บาดเจ็บสาหัสมาก แต่ในฐานะคนเป็นพี่แล้ว

การที่น้องตัวเองต้องเป็นเช่นนั้น เธอไม่อาจยอมรับมันได้ต่อให้อีกฝ่ายมาคุกเข่าขอโทษพร้อมกระเช้าดอกไม้แสนสวย ต่อให้จะถูกคาดโทษหรือถูกดุด่าซากุระก็ไม่สน

เพราะถ้าใครทำน้องเธอ..

มันทุกคนต้องชดใช้

เหตุการณ์ตอนนั้นซากุระจำไม่ได้หรอกว่าเธอทำอะไรลงไปบ้าง รู้แค่ว่าหลังจากวันนั้นพ่อกับแม่ก็สั่งห้ามเธอทะเลาะวิวาทอีก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่โรงเรียนหรอกว่าเป็นเช่นไรหลังจากเหตุการณ์นี้ ส่วนน้องชายคนเล็กก็พาย้ายโรงเรียนไปเรียนโรงเรียนอื่นที่อยู่ไกลจากบ้านหน่อย 

ในขณะเดียวกันน้องชายคนรองกลับเริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอย

“มีเรื่องชกต่อยอีกแล้ว?” น้ำเสียงของเธอต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด

น้องชายตัวแสบก็ทำได้แค่หดคอก้มหน้าพยายามใช้เสื้อซ่อนแผลจากสายตาของพี่สาว ทว่ามันกลับไม่พ้นสายตาอันคมกริบของคนเป็นพี่ได้เลยเนี่ยสิ 

“แผลเก่าหายยัง”

“ยังครับ...”

ซากุระถอนหายใจออกมาเบา ๆ ในหัวมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดออกมา ทั้งอยากตำหนิ ทั้งอยากดุด่า แต่พอได้เห็นสีหน้ากับแววตาของน้องชายที่กำลังฉายชัดว่าหวาดกลัวท่าทางกับอารมณ์ของเธอมากแค่ไหน คำพูดทั้งหมดก็ถูกกลืนกลับลงคอไป

“วันนี้ไม่ต้องอาบน้ำให้เช็ดตัวเอา แล้วเดี๋ยวพี่จะทำแผลให้”

“...เน่จัง”

“แต่รู้อะไรไหม – ถ้าหากวันหนึ่งนาย ‘ตาย’ จากการชกต่อยอันไร้สาระพวกนั้น” ซากุระเม้มปากแน่นยามเอ่ยคำที่ไม่อยากเอ่ยมากที่สุดออกมา แล้วเบนสายตาไปทางอื่นเพื่อปกปิดอารมณ์บางอย่างในดวงตาของตนเอง “พี่จะตามไปลากวิญญาณนายกลับมา” 

“....”

“ทาเคมิจิ ไม่เห็นบอกกันเลยว่านายมีพี่สาว”

“เอ่อ.. ก็แบบว่า” เขาเกาแก้มเหมือนไม่รู้จะพูดเรื่องนั้นออกมายังไงดี “ก็นั่นแหละ พี่เขาไม่ชอบนักเลงนะ” สุดท้ายก็เลือกที่จะแถเหมือนเดิม เพราะเดิมทีที่เขาไม่ได้บอกเพื่อนหรือใครว่าตัวเองมีพี่สาว เหตุผลก็บอกได้ยากว่าเหตุผลหลัก ๆ คืออะไรกันแน่ 

เป็นเพราะพี่สาวของเขาชอบจุกจิก จู้จี้ขี้บ่น 

หรือเป็นเพราะบางครั้งเขาก็เห็นพี่สาวทำหน้าเจ็บปวดยามพี่มองมาที่แผลบนตัวเขา

ทาเคมิจิไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่มีสิ่งหนึ่งที่เด่นชัดเลยในเหตุผลอันซับซ้อนพวกนั้นคือ ทุกครั้งที่เขาต้องพูดถึงเรื่องของพี่ จู่ ๆ เขาก็เกิดรู้สึกว่า มันน่ารำคาญ 

ใช่.. น่ารำคาญ

ตึก ตึก ตึก ตึก

“ทาเคมิจิ!”

ในตอนที่เขาคิดว่าอาจจะตายแล้วก็ได้ ใบหน้าที่คุ้นเคยของคนคนหนึ่งก็ดันปรากฏตัวขึ้นมา ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยสายฝนที่กำลังไหลริน ดวงตากลมโตที่ปกติมักจ้องเขม็งจับผิดเขา ในตอนนี้กำลังแดงเถือกที่มองยังไงก็รู้ว่าพี่ร้องไห้ ก่อนที่เขาจะได้ร้องห้ามไม่ให้พี่เข้ามายุ่ง

ในเสี้ยววินาทีนั้น เขารู้แล้ว ใครกันแน่ที่คอยตามล้างแค้นพวกที่ชอบแกล้งเขาสมัยเด็ก

“ออกไปห่าง ๆ น้องชายฉันเดี๋ยวนี้!” 

แววตาคมดุแฝงไปด้วยประกายของความเกรี้ยวกราด ร่างที่เล็กกว่าด้วยเพราะเป็นอิสตรีเพศเคลื่อนไหวว่องไว กว่าที่คนพวกนั้นจะได้รู้ตัว สามในหกก็ถูกเด็กสาวผู้มาใหม่เพียงหนึ่งเดียวจัดการจนหมดสติท่ามกลางความตื่นตระหนก นี่เป็นครั้งแรกละมั้งที่เขาได้เห็นว่านัยน์ตาที่ทอประกายสดใสอยู่เสมอยามมองมาที่เขากำลังมืดมัวอย่างน่ากลัว

นัยน์ตาสีไพลินก็เหลือบไปเห็นวัตถุมีคม และมือที่อาบย้อมไปด้วยเลือด 

จู่ ๆ เหมือนกับมีภาพตัดย้อนอดีต พร้อมทุกอย่างที่ดำมืด

พอรู้ตัวอีกทีทาเคมิจิก็เห็นภาพของพี่สาวผู้มักมีรอยยิ้มใจดีให้เขาเสมอ กำลังกำมีดเล่มนั้นแน่น พร้อมจ้วงแทงลงสู่คนใต้ร่างทุกเมื่อราวกับคนไร้สติ

“แกทำน้องฉัน...”

“เอาตา หรือ ลิ้น ออกมาก่อนดี?”

..................................................

 

ทุก ๆ คนล้วนมีด้านมืดอยู่ในจิตใจกันทั้งหมด

ฮานะกาคิ ซากุระ ก็เป็นหนึ่งในนั้น

และสิ่งเดียวที่จะกระตุ้นด้านมืดของเธอออกมา ก็มีแค่เพียงน้องชายของเธอทั้งสองคน

เธอไม่ได้อ่อนแอจนปกป้องตัวเองไม่ได้ และในขณะเดียวกันเธอก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นทำร้ายคนไม่มีทางสู้

แต่ทุกอย่างมันจะเป็นข้อยกเว้นเมื่อด้านมืดของเธอเริ่มครอบงำ

#ซากุระดาร์กโซน

#พี่สาวคนเถื่อน

#พี่สาวผมไม่น่ารักหรอก

#คนคลั่งน้อง

#เห่อน้องแต่น้องไม่เห่อด้วย

 

“พี่.. ผมขอร้องแหละอย่ามายุ่งได้ไหม?”

“พูดแบบนี้เป็นห่วงพี่?”

“เปล่า ผมกลัวพี่ไม่มีแฟน ขึ้นคานมาลำบากพวกผมอีก”

“.....” ไอน้องเวร!

“ทาเคมิจิ~”

“ว่า?”

“พี่สาวนายน่ารักดีนิ มีแฟนยัง?”

“...คิดว่ายัง”

“จริงดิ?!”

“แต่อย่าจีบเลย ยัยนั้นเถื่อนจะตาย”

“ทาเคมิจิ! พี่ได้ยินที่แกนินทานะ”

“....” ทีอย่างงี้ละหูดีจริง

“อาเจ๊ ๆ ”

“...?”

“ทำไมอาเจ๊ยังโสดละ?”

“....”

“ไม่มีใครเอาเหรอ?”

“ปากหมาแบบนี้ระวังโดนฝ่าเท้าฉัน”

“อุ”

 

หากต้องการทราบข่าวสาร หรือ อยากจะพูดคุยกับไรท์ สามารถมาพูดคุยกันได้ที่เพจ Fairy - ภูติสีเทา จิ้ม ๆ ได้เลยค่ะ เชื่อมลิ้งค์ให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ ฝากติดตามเพจด้วยน่าาา จุ้บ!